wt, 06 maja 2025
imieniny: Jana i Judyty
Wystawa „Psychologia głębi lalki” prezentuje lalki, maski i projekty scenograficzne Jadwigi Mydlarskie j- Kowal, z różnych okresów projektowania. Artystka w 2001 roku miała być gościem łomżyńskiego festiwalu, ale nie zdążyła dojechać, zmarła nagle miesiąc przed przyjazdem.
Ekspozycja powstała w dużej mierze z inicjatywy reżysera Wiesława Hejno, który zrealizował z nią kilkadziesiąt spektakli. Jej koncepcja zakłada zaprezentowanie na małej przestrzeni artystycznych dokonań Jadwigi Mydlarskiej - Kowal, o której Wiesław Hejno mówił – „projektowane przez nią scenografie były sposobem na oczyszczenie wyobraźni artystki. Posługując się doskonale opanowanym warsztatem artysty plastyka, tworzyła świat głęboko ludzki, często tragiczny. Ukazywała człowieka w jego ułomnościach, wynaturzeniach, zawsze w perspektywie dobra i piękna”.
Wystawa „Psychologia głębi lalki” towarzyszy 34. Międzynarodowemu Festiwalowi Teatralnemu WALIZKA. Będzie można ją oglądać do 21 czerwca 2021 r.
JADWIGA MYDLARSKA-KOWAL (1943 -2001)
Nie lubiła mówić o sobie. Wolała pokazywać lalki i rysować. Ponad 20 lat dawała im życie, nie tylko we Wrocławskim Teatrze Lalek. Urodziła się 3 kwietnia 1943 r., w Pilznie na Rzeszowszczyźnie. Ukończyła krakowską ASP pod opieką prof. Franciszka Bunscha. Zanim trafiła w 1981 roku do WTL, pracowała jako projektantka odzieży w Domu Mody „Elegancja”. Fascynacja strojem, kostiumem pozostała w niej na zawsze. Podjęła współpracę z Wytwórnią Filmów Fabularnych - pracowała z Andrzejem Żuławskim przy „Na Srebrnym Globie”. Tam, na początku ósmej dekady wypatrzył ją Wiesław Hejno.
Hejno zaangażował ją w burzliwym 1981 roku. Zrobili głośne „Polskie szopki i herody”. Potem stworzyli głośną scenę dla dorosłych. Sukcesy międzynarodowe przyniosły im realizacje tryptyku „Fenomen władzy” („Proces” Kafki, „Gyubal Wahazar” Witkacego i „Faust” Goethego), z którego lalki przeszły do historii polskiego teatru. Ostatnie ważne realizacje Jadwigi Mydlarskiej-Kowal we Wrocławiu to „Ryszard III” Szekspira i „Śmieszny staruszek” Różewicza, do którego już nie zdążyła dokończyć lalek Sądu. Zrealizowała scenografie do ponad 30. spektakli dla dzieci. Pracowała w teatrach Rosji, Niemiec i Finlandii. Współpracowała z teatrami w Kielcach, Lublinie, Szczecinie, Olsztynie, Łodzi i Poznaniu. Obok Lupy i Mądzika reprezentowała Polskę na światowym Quadrienalle w Pradze.
