Uroczystości wojskowe przy żołnierskich mogiłach

Apel Pamięci miał na celu przypomnienie wysiłku zbrojnego żołnierza polskiego i uczczenie poległych ofiar w walce o niepodległość naszej Rzeczypospolitej Polskiej. – Jesteśmy spadkobiercami tradycji 33. Pułku Piechoty i naszym obowiązkiem jest pamiętać i czcić pamięć poległych żołnierzy, bo to oni w roku 1920 i 1939 bronili niepodległej naszej ojczyzny. Przybywamy tu ze sztandarem pułkowym, kompanią i asystą honorową na groby bohaterów, by pochylić głowę, oddać cześć i honor przed tymi, którzy walcząc o wolność i niepodległość ojczyzny oddali za nią życie – mówił płk Paweł Gałązka, dowódca 18. Łomżyńskiego Pułku Logistycznego. Podkreślał, że historia pokazuje nam, iż bohaterowie są potrzebni w każdym czasie naszego istnienia, zarówno podczas walk o niepodległość, jak i podczas pokoju i możemy od nich się uczyć, jak dbać o wolność ojczyzny.

W trakcie uroczystość odsłonięty został także nagrobek majora piechoty Gwido Mieczysława Bursy który od wiosny 1919 do jesieni 1924 był dowódcą kompanii, następnie batalionu 33 Pułku Piechoty. Poniżej prezentujemy biogram opracowany przez specjalistów Instytutu Pamięci Narodowej oraz Wojskowego Biura Historycznego.
Gwido Mieczysław Bursa (ur. 11 stycznia 1897 w Bukowsku, pow. Sanok, zm. 30 grudnia 1924 w Hołubiczach) jako dowódca III batalionu 33 pp dn. 2 VI 20 śmiałym, brawurowym atakiem przełamał trzy umocnione pozycje pod Mańkowicami i zarządzając pościg za rozbitym nieprzyjacielem dotarł aż do Duniłowicz o godz. 10:00 rano biorąc karabiny maszynowe i przeszło 100 jeńców. 2. Dnia 5 VI 20 energicznie poprowadzonym atakiem zdobywa na czele III/33 pp Głębokie biorąc jeńców i olbrzymią zdobycz wojenną. Po zdobyciu Głębokiego jako nakazanej linii na dn. 5 VI, na czele dwóch komp. i plutonu artylerii ściga nieprzyjaciela aż do Ossowa, gdzie rozprasza okopującego się nieprzyjaciela i rozbija trzykrotnie prowadzony kontratak dużymi siłami przez nieprzyjaciela. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 12 czerwca 1920)
Po ukończeniu gimnazjum uczył się w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. 16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do I baonu 2 Pułku Piechoty, z którym walczył w Karpatach Wschodnich (30 października 1914 ranny pod Mołotkowem). Po wyleczeniu w Szkole Podchorążych w Krakowie i Marmaros-Sziget. Jako chorąży uczestniczył w kampanii wołyńskiej legionów i w listopadzie 1915 został ranny po raz drugi, a w czerwcu 1916 po raz trzeci. Do pułku wrócił po długim leczeniu wiosną 1917. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) w 2 pp Polskiego Korpusu Posiłkowego. Uczestnik przebicia się przez front pod Rarańczą (luty 1918), następnie w II Korpusie Polskim. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) uniknął niemieckiej niewoli, przedostał się na Kubań i wstąpił do 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego. Dzieląc jej losy bił się m.in. pod Odessą. Po powrocie do kraju m.in. krótko w 2 Pułku Piechoty Legionów, a od wiosny 1919 do jesieni 1924 dowódca kompanii, następnie batalionu 33 Pułku Piechoty, z którym po zakończeniu działań przeszedł do garnizonu w Łomży. Wraz z utworzeniem Korpusu Ochrony Pogranicza został dowódcą 7 baonu KOP w Hołubiczach. Zginął tragicznie zastrzelony przez niepoczytalnego oficera batalionu. Pochowany w Łomży.